۱۸ تیر

۱۸ تیر
امروز ده سال از یکی‌ از تلخ‌ترین روزهای دانشجویی ایران بعد از انقلاب می‌گذرد.روزی که کوی دانشگاه تهران و تبریز و ... به خاک و خون کشیده شده بود.من که نبودم ولی‌ دوستی‌ تعریف میکرد که ۸ ساعت داخل دستشویی طبقه پنجم بوده و هیچ صدایی از او در نیامده است که آماج حملات قرار نگیرد و خوشبختانه ماموران وقتی‌ که به این طبقه می‌‌رسند از خستگی‌ توان گشتن همه جا را نداشتند و دوست من از این حملهٔ خونین جان سالم به در برده است.خدایا این دانشجویان چه گناهی مرتکب شده بودند که باید اینجور مورد حمله قرار میگرفتند.چرا دانشگاه که محل علم و تحصیل است باید اینجور به خشونت کشیده شود.امروز ۱۰ سال از این حمله خونین می‌گذرد و هنوز عاملان اصلی‌ حتی مورد سوال قرار نگرفته ‌اند.مسلم است که پس از آن حوادث دردناک ۲۵ خرداد هم به وجود میاید و چندین نفر کشته خواهند شد.آیا دانشگاه که باید محل پرورش و تفکر باشد امروز تبدیل به دادن مدرک اکتفا می‌کند و آیا مسولان فقط میخواهند دانشجو به درس خواندن بپردازد و از سیاست و آزادی هایی‌ که قانون اساسی‌ برای آنها مشخص کرده دوری کنند.این اشتباه بزرگی‌ است که طراحان این نقشه انجام داده اند و اگر اشتباه خودشان را جبران نکنند و به فکر آزادی مردم و دانشجویان نباشند شاید جنبش بعدی پس از کشتن بیشتر مردم خسارتهای جبران ناپذیری برای آنها داشته باشد.شاید مجبور شوند کل نظام را هزینه کنند تا مردم را سرکوب کنند.تجربه ۱۸ تیر باعث شد که دانشجویان و مردم راهپیمایی سکوت را انجام بدهند و خودشان را به جهانیان ثابت و دولت آقای ا.ن را به چالش بکشند.مردم ثابت کردند که اگر هزینه زیادی برای ۱۸ تیر پرداخت کردند ولی‌ تجربه‌های بسیاری را هم اندوختند تا خودشان و نظرشان را به دولت و حکومت تحمیل کنند.امیدوارم که هم مردم و هم دولت تجربه گذشته را که هزینه زیادی را به مردم و دولت تحمیل کرد را از یاد نبرند و به فکر آزادی مشروع و حق دولت بر مردم و حق مردم بر دولت پافشاری کنند