روزهای بعد از انتخابات

خیلی‌ وقت بود که می‌خواستم وبلاگ شخصی‌‌ام را طراحی کنم و در آن بنویسم .بحث امتحانات آخر ترم و بحث انتخابات اخیر در ایران این فرصت را برای من مهیا نکرد ولی‌ خوشحالم که امروز هم وبلاگم را سرسامان دادم و هم اولین مطلبم را در آن مینویسم.هرچند هدف اصلی‌ از نوشتن در وبلاگم اقتصاد بود ولی‌ مثل این که شرایط سیاسی امروز ایجاب می‌کند که اولین وب نوشت من از سیاست باشد.انتخابات ۲۲ خرداد تمام شد و فقط تاریخ باید حقایق آن را بازگو کند.ولی‌ آثار ارزشمندی برای مردم ایران که هزینه زیادی را متحمل شدند داشت.اول اینکه پله‌های دمکراسی را آرام آرام به بالا در حرکت هستند.مردم فهمیدند که چه چیز هایی و چگونه باید از دولت بخواهند.هر چند که دولت به جای گوش کردن به حرف مردم به آنها گلوله بست و آنها را به خانه فرستاد ولی‌ همین دولت را به فکر فرو برد.دولتی که من با اطمینان میگویم اگر بر سر کار بماند در مقایسه با ۴ ساله اول بهتر عمل خواهد کرد.اولین نتیجه اش سخنرانی‌ امشب آقای ا.ن بود؛مردم با راهپیمایی سکوت خود به دنیا ثابت کردند که دارای چه تمدن و فرهنگی‌ هستند.همه افراد خارجی‌ که من با آنها در روزمره سرو کار دارم از مردم ایران بسیار خوب میگویند و امیدوارم که آقای ا.ن هم صدای مردم و مطالبات مردم را درک کند.امیدوارم که آقای موسوی هیچ وقت خسته نشوند و به راهی‌ که قدم گذاشتند ادامه بدهند.راهی‌ که ۳ دهه از آن می‌گذرد و امروز بانیان این نظام که سالهای اول را حکومت کردند به ضد انقلاب و ضد ارزشها محکوم میشوند.راهی‌ که شاید اگر آقای خاتمی مدارا و مصلحت اندیشی‌ نکرده بودند امروز خیلی‌ هموار تر و آسان تر پیموده میشد.ولی‌ خوب این هم لازمه دمکراسی است و باید راه ناهموار باشد تا نتیجه دلچسبتر و با ثبات تر باشد.